Achteruit.

“Ik heb dementie en vanaf nu ga ik alleen maar verder achteruit”, zegt bezoeker Frits tegen mij op de ontmoetingsplek waar ik werk. Een plek waar mensen met beginnende dementie en hun mantelzorgers bij elkaar komen. Waar mensen komen zonder of mét een diagnose. Waar het gezellig is, veilig voelt en mensen kunnen zijn wie ze zijn.
Frits is 80 en heeft inderdaad de ziekte dementie. We zien hem achteruitgaan en zwemmen tegen de stroom in. Maar Frits aanvaard zijn lot en spreekt uit wat hem bezighoudt; het verdriet over zijn achteruitgang. Het verlies van zijn mobiliteit en zelfstandigheid.

Kopje koffie.

“Ik heb dementie, maar ik moet het er mee doen”, zegt bezoeker Bert tegen mij. Bert is 61 en heeft inderdaad de ziekte dementie en die dementie haalt hem razendsnel in. Spreken wordt moeilijk, en handelingen uitvoeren ook. Zijn hersenen leggen de verbanden niet meer. Hoe ga je in een stoel zitten? Hoe pak je een koffie kopje? Maar de humor is gebleven. Samen kunnen we nog lachen om grappen.

Verhuizen.

“Ik heb dementie en mijn dochters willen dat ik ga verhuizen, zodat ik dichter bij hen woon”, zegt bezoekster Thea tegen mij. Ze vindt het maar onzin, want thuis wonen gaat toch prima? “Ik haal boodschappen, kook de maaltijden en krijg ook nog thuiszorg.” Maar haar dochters zijn bezorgd over de mate van zelfstandigheid van hun moeder. Binnen een maand is Thea thuis van de trap gevallen en verblijft tijdelijk in een verzorgingshuis om te revalideren. De bezorgdheid was niet ongegrond. Of Thea straks weer zelfstandig thuis kan wonen, is nog maar de vraag.

“Ik heb dementie, maar kan alles nog prima zelf”, zegt bezoeker Klaas tegen mij. “Ik fiets nog kilometers rond, ik ben nog steeds trainer van een voetbalelftal en doe elke dag spelletjes met mijn kleinkinderen”. Ik weet dat deze genoemde feiten niet meer kloppen, maar Klaas gelooft hier zelf heilig in. Want zo weet hij dat hij leeft. Hij is trots op “wat hij allemaal nog kan” en ik geef hem graag het podium voor zijn eigenwaarde.

Naar huis.

“Ik heb dementie, maar iedereen vergeet toch wel eens iets?”, zegt bezoekster Gerda tegen mij. In amper een uur tijd herhaalt ze vier keer dat ze naar huis moet, om voor haar man te zorgen, “want hij kan niet alleen zijn”. Ik luister geduldig en probeer haar gerust te stellen.

Ik.

Mijn naam is Heidi Nusselder, en ik zet mij in voor (deze) mensen met dementie. Ik zet mij in voor hun mantelzorgers. Al deze bovengenoemde mensen kom ik tegen in de praktijk. Met liefde en aandacht probeer ik hen (en hun mantelzorgers) te begeleiden in een proces wat onomkeerbaar is.
Dat kan door middel van coaching en begeleiding. Omdat Frits, Bert, Klaas, Thea en Gerda het waard zijn.

Wereld Alzheimerdag.

21 september; vandaag is het Wereld Alzheimerdag. Een dag met aandacht voor dementie. Wilt u ook dementie beter begrijpen? Kijk voor mogelijkheden voor training, coaching en voorlichting op www.breininzicht.com of neem even contact met mij op via deze pagina.